Ana Popovic - Blúskona frá Belgrad!

Konur eru sem víða annars staðar ekki mjög margar er talist geta stórstjörnur í blústónlistinni.
Þó eru auðvitað nokkrar sem náð hafa í fremstu röð og eru þar mjög áberandi eða hafa verið það, t.d. söngkonur á borð við Ettu James, Koko Taylor af eldri kynslóðinni, LouAnn Barton, öllu yngri og svo nútímaungstirni á borð við hina dásamlegu Shemikia Copeland og síðan meir alhliða tónlistarkonur á borð við Bonnie Raitt, Debbie Davies, rory Block, Sue Foley m.a. svo nokkrar séu nefndar.
Þær eru þó miklu færri í heild, en samt engu minni listamenn né ómerkari!

Hinn kæri bloggvinur vor hann Glámur, Eyjólfur ÁRmannsson, er einn alötulasti boðberi blúsfagnaðarerindisins á Íslandi og er hann óþreytandi að uppfræða okkur hin og vekja athygli á góðum listamönnum.
Kvinnur hafa þar komið nokkuð við sögu og þar með talin hin mjög svo athyglisverða Ana popovic, sem Eyjólfi að þakka, ég fór svo að pæla í og næla mér síðan í plötur með!
TAkk Glámur!

Alveg sérstök.

Ana er ekki beinlínis sprottin úr jarðvegi sem svipar til allra nefndu kvennanna hér að ofan, er hvorki amerisk né svört, en er þó frá blautu barnsbeini alin upp við gríðarmikla tónlistaryðju á heimilinu, þar sem blúsinn m.a. spilaði stórt hlutverk!
Hún er fædd og uppalin í Belgrad árið 1976, sem fram á hennar unglingsár tilheyrði gömlu Júgóslaviu, en er nú sem kunnugt er höfuðborg Serbíu.
Ana mun aðeins hafa verið um 5 ára gömul er hún byrjaði að dútla við hljóðfæri og syngja, en faðir hennar var tónlistarmaður og það tilheyrði einfaldlega heimilislífinu að félagar hans kæmu reglulega í heimsókn að spila með honum.
Ana var svo um 15 ára gömul eþegar hún tók þá ávkörðun að fela örlög sín í hendur tónlistargyðjunni, þó ekki fyrr en að hafa menntað sig vel og lokið töluverðu námi í tónlist m.a.
blúsinn var og er nokkurs konar meginstraumur hjá Önu, sem bæði syngur og spilar á gítar, en alls kyns önnur áhrif á borð við djass, fönk og sálar, jafnvel popp, fljóta innan um líka svo ansi hrífandi bræðingur erá ferð, borin fram af fjölbreyttum söng og gítarstíl stúlkunnar!

STigvaxandi velgengni.

Eftir að hafa plægt jarðvegin vel í heimalandinu um nokkurra ára skeið m.a. með hljómsveitinni sinni HUSH, náð þar góðri hylli, (og gefið út sína fyrstu plötu) var það næsta stóra ksrefið hjá Ana og félögum að komast í tengsl við útgáfu í Hollandi og með dreifingu líka í Þýskalandi og víðar í kringum árþúsundamótin.
Má svo í stuttu máli segja, að ferillinn hafi eftir það farið stigvaxandi með meira spili/tónleikahaldi, reglulegri plötuútgáfu og athygli víðar og meiri um heiminn!
Það skipti líka miklu máli að athyglin kviknaði strax í Bandaríkjunum eftir útgáfu fyrstu plötu Önu fyrir alþjóðamarkað, HUSH! árið 2001!
Svo mikla athygli fékk hún strax, að eftir útga´funa var Ana, fyrst tónlistarmanna utan Bandaríkjanna, tilnefnd til W.C. Handy verðlaunanna, frægustu og æðstu verðlauna sem veitt voru í blúsheiminum! Og ekki bara það, hún kom líka fram á verðlaunahátíðinni og var líka að brjóta blað með því, fyrsti listamaðurinn utan Ameríku til að gera það.
Í kjölfarið fylgdu svo tónleikaferðir í Bandaríkjunum á næstu árum m.a. með "Íslandsvininum" Walter Trout (sem hingað kom fyrir 19 árum með John Mayall Bluesbreakers, sem annar tveggja gítarleikara) og Bernard Allison. (syni hinnar miklu hetju Luther Allison) auk þess sem Ana tók þátt í plötuverkefni, tileinkunarútgáfu af ýmsum lögum meistara Jimi Hendrix, ásamt fleiri þekktum listamönnum.
Útgáfur Ana Popovic eru nú orðnar fjórar, sem fyrr sagði HUSH! frá 2001 og tveggja annara hljóðversplata, Comfort To the Soul 2003 og Still making History 2007. 2005 kom svo hin tvöfalda tónleikaskífa er nefndist einfaldlega Ana, þar sem önnur skífan var DVD kyns.
ER nú svo komið að hún virðist eiga góðan framtíðarferil fyrir höndum í Bandaríkjunum, er nú komin á fullt þar að vinna nýja útgáfu af Still Making History, þar sem átta af lögunum á evrópsku útgáfunni verða tekin upp að nýju auk tveggja nýrra til viðbótar.

SEm fyrr sagði ákvað ég eftir lestur hjá félaga Eyjólfi að næla í eitthvað með þessari forvitnilegu stelpu frá Serbíu af öllum löndum og á núna allar hljóðversplöturnar.
Hef hingað til mest bara verið að einbeita mér að fyrstu plötunni og hún nægir alveg til að skilja vel athyglina og lofsyrðin um Ana.Meir en vel þess virði að kynnast hennar tónlist og mæli ég með því.
Þess má svo geta að Ana varð móðir í fyrsta skiptið nú fyrir skömmu, eignaðist vörpulegan snáða, sem hún hefur sjálfsagt "búið til" svona rétt sem snöggvast milli fjölmargra tónleika sinna!

Nú eru erfiðir tímar!

Nei, því mótmælir ekki nokkur maðður og þar með talið hjá Kjartani Gunnarsyni fv. framkvæmdastjóra flokksins sem í kosningum hefur listabókstafin D!
Mér hefur af þeirri viðkynningu sem fjölmiðlar hafa getað gefið, aldrei fallið K.G. í geð né hugnast sú staða sem hann var í lengi vel og var örugglega einstök, að sitja báðum megin borðsins eins og það heitir, var samtímis framkvæmdastjóri stærsta flokksins og sem slíkur ynnsti koppur í búri stjórnunar landsins, en líka fastsetin við kjötkatlana, sem formaður bankastjórnar Landsbankans lengi!
Ekki veit ég hvað hann hefur ætlast til á þessum fundi, að orð hans næðu ekki út fyrir veggi hans, nema hvað að eins og stundum áður og sem nú í öllum þessum fjármálahörmungum, tekur vanhugsunin völdin af mönnum svo viðbrögðin verða röng og oftar en ekki afdrifarík.
Hafi einhver fundarmanna sem borið hafa ræðu K.G. í fjölmiðlana í dag, ekki beinlínis logið um innihald hennar, þá stenst þessi eftiráathugasend einfaldlega ekki.
Davíð Oddson, hann og engin annar hefur haft uppi þessi stóryrði sem K.G. á að hafa borið af sér í dag og því er bara ekki hægt að túlka þessi orð öðruvísi.
En það skal ítrekað, nú eru erfiðir tímar, þar með talið hjá K.G. sem segist m.a. hafa tapað fjárhagslegri aleigu sinni undanfarna daga, en eigi á móti ungan son sem hann hafi eignast nýlega og byggi nú að því.
Hver dæmir annars fyrir sig, en í ríkjandi ástandi ráða menn orðið lítið við framvinduna og breyta heldur ekki rétt í smáu sem stóru.

Ekki gagnrýni á Davíð

Mætti ég koma og fá "TÁR"!?

Yndisleg frétt, vonandi fjölmenna allar "mjólkandi mæður" og gera þetta að stórskemmtilegri stund!
Og já, ef maður mætti nú koma og fá smá...!?
Myndi aldeilis vera góð og drjúg næring fyrir komandi vetur.

Alla daga, leynt og ljóst,
lifað hefur mannsins þrá.
Sæll að mega sjúga brjóst,
síðan hvíla vær þeim hjá

Efnt til fjölda brjóstagjafar

Bjartari tímar framundan hjá Eiði!?

Eiður hefur vissulega átt erfitt uppdráttar sl. árið eða svo hjá Barcelona og í upphafi þessa tímabils sem nú er tiltölulega nýhafið, leit ekki út fyrir annað en styttist í brottför, eða sitja sem fastast á tréverkinu ella!
En þá hefur það gerst að bæði hafa meiðsli komið upp með aðra framherja og að þeir sumir eins og Henry og Etoo hafa líkt og Eiður ekki staðið sig sem skildi er þeir eru heilir.
Þó komu þeir allir hygg ég við sögu í nefndum stórsigri gegn Atletico Madrid auk þess fjórða, undrabarnsins Messi.
En útlitið er semsagt þokkalegt nú fyrir vorn fjarskylda frænda og er það vel, hann sýndi nokkra takta líka í landsleikjunum um dagin, svo þetta er allt í áttina.

Væri nú ekki beinlínis leiðinlegt, ef Eiði og öðrum í landsliðinu tækist að gera Hollendingum skráveifu í leiknum í Rotterdam á laugardaginn!?

Eiður Smári: „Þú ert skúrkur eða hetja“

Hugumstóri herinn!

Blessaður hjálpræðisherinn,
í hjörtu mannanna fer inn.
Von til að veita,
er vansælir leita
Þangað hann birtuna ber inn!

Á öllum tímum, þessum þrenginga sem öðrum bjartari, eru alltaf einvhjir sem verða undir í lífinu, eiga erfitt uppdráttar að einhverjum mismunandi ástæðum.
Því er starf Hjálpræðisherrsins og fleiri slíkra gríðarlega þakkarvert og bráðnauðsynlegt, þó auðvitað vildum við að svo væri ekki einn góðan veðurdag.
Óska herrnum alls hins besta er hann flytur í sitt nýja húsnæði þarna í hjalteyrargötunni, eftir að hafa verið nú síðast í ekki of aðgengilegu húsnæði að Hvannavöllum.

Hjálpræðisherinn stækkar við sig

Snilldarviðsnúningur!

Í einu orði sagt já!
Hálf furðulegt eiginlega að upplifa fyrri hálfleikin, mikill kraftur í þeim rauðu raman af, en augnablikseinbeitingarleysi kostaði víst fyrra markið og þegar númer tvö kom svo rétt fyrir leikhlé leit þetta nei ekki vel út. En einvhern vegin var ekkert vonleysi eða uppgjöf í spilinu og ég hafði alltaf á tilfinningunni að þetta gæti lagast, em og það gerði!
Brottrekstur hafði auðvitað sín áhrif, en er samt viss um að allavega annað stígið hefði náðst þó hann hefði ekki komið til.
gríðarlega sterk skilaboð sem þetta sendir um að Liverpool ætli sér að berjast um titilinn á þessu tímabili fyrir alvöru og það í annað skiptið þótt ekki seu nema sjö leikir búnir, hitt skiptið með sigrinum á hinu Manchesterliðinu, meisturunum í United.
En þetta er rétt að byrja, það skal ítrekað enn og aftur, löng og ströng barátta framundan.

Fúll á hinn bógin með tap Stoke, en gengi Hull er auðvitað með fáheyrðum hætti og setur afar skemmtilegan svip á mótið nú í upphafi!
En tottenham með þetta fína lið á pappírunum er auðvitað ein stór ráðgáta, hryllileg staða hjá því og líklegt að Ramos hinum spænska verði nú sparkað hvað úr hverju!

Magnaður sigur Liverpool

Skífurýni - Rokkrisar gleðja enn!

Metallica - Death Magnetic.

Lagalisti:

That was just your life
The end of the line
Broken, beat and scarred
The day that never comes
All nightmare long
Cyanide
The unforgiven 111
The Judas kiss
Suicide and redemption
My apocalypse

Hvað er betra þegar haustsins myrkur verður dimmra og dimmra, klær vetursins nálgast ófluga og svo ekki sé talað um djúp efnahagskreppa sem ekki sér fyrir endan á, læsir sig um þjóðfélagið, en að setjast niður í góðan stól með kaffi, heyrnartól á höfði og með nýtt og kröftugt rokk í spilaranum!?
Veit ekki með ykkur, en þetta er og hefur verið mér fróun og viss flótti líka já frá umhverfinu þegar það hefur þrengt fullmikið að eða orðið íþyngjandi.
Kannski finnst einhverjum það mótsagnakennt, að kröftugt rokk sé gott vi slíkar aðstæður, en þannig er það nú oft hjá mér þótt vissulega margs konar tónlist af öðru tagi geti hentað líka eins og gengur.
Og nú í um það bil þrjár vikur hefur nýjasta afurð risarokkaranna og “Íslandsvinanna” í Metallica, Death Magnetic, meira og minna verið í spilaranum og skoðun mín og álit á plötunni þannig smátt og smátt verið að taka á sig heildstæða og marktæka mynd.

25 ára ferill.

Já, svo makalaust sem það nú er, þá hefur ferill Þessa fyrirbæris sem Metallica nefnist nú spannað um 25 ár, eða svo, eða frá því fyrsta stóra platan af nú samtals níu hljóðversplötum, Kill ‘em All kom út!
Ég man vel þann dag er ég keypti mér eintak af plötunni í hinni gamalgrónu verslun Hljomver, sem var og hét í Glerárgötunni hér í bæ. Hafði þðá lesið nokkuð um þessa fjóra ungu menn sem bólugrafnir og alvarlegir blöstu við á bakhlið plötunnar og þóttu lofa ansi góðu með nýju og nokkuð svo harðari stefnu, en þá líka ferskari en heyrst hafði áður!
Og víst er að maður þá á svipuðu reki og þeir Hettfield, Hammet, Ulrich og Burton, sem þarna skipuðu sveitina, hreifst strax mikið af og sagði bara Vá, eftir að lög á borð við Whiplash, Jump In the Fire, Motorbreath og ekki hvað síst hið klassiska Four Horsemen höfði strax hrist all svakalea upp í strákssálinni!
Ætla nú annars ekki að rekja söguna frekar hjá sveitinni, nema hvað að ég hef í stærstum dráttum fylgst með henni alla tíð og sá þá m.a. á frægum Donningtonrokkhátíðartónleikum árið 1987 ásamt eitthvað um 97000 öðrum (þar voru til dæmis félagi minn Hemmi, Eiki nokkur Hauks sem var einskonar fararstjóri og eins veit ég nú að Kiddi Rokk góðkunningi vor og bloggvinur var þarna einhnvers staðar í hópnum líka!)
Sem fyrr sagði var strax látið nokkuð mikið með þá, en að úr yrði slík risasveit sem hylli hefur náð langtlangt út fyrir raðir hins hefðbundna harðrokksaðdáanda, óraði auðvitað ekki nokkurn mann fyrir og að þeir ættu til dæmis eftir að spila á Íslandi fyrir um 18000 manns innanhúss, líklega fleiri en sögur fara af hérlendis nokkurn tímann!

Á ýmsu gengið, en sterk staða í dag.

En eins og svo oft hefur vandi fylgt vegsemd hverri í tilviki Metallica eins og svo mörgum öðrum. Frægðinni fylgt viss vandamál einstakra meðlima og brotthvarf sumra, jafnvel úr þessari jarðvist líkt og gerðist sorglega með bassaleikarann Cliff Burton.
Allt frá því að stærsta stökkið varð með feril sveitarinnar árið 1991 með útgáfu “Svörtu” plötunnar sem selst hefur í tugmilljóna upplagi, hafa menn haft mjög svo misjafnar skoðanir á gæðum þeirra verka sem komið hafa á eftir, en almennt verið sammála um að fyrstu fjórar hljóðversplöturnar á undan, þ.e. auk Kill ‘Em All, Ride the Lighting, Master Of Puppets og ...And Justice For All, séu hver annari betri.(ásamt þessum plötum kom svo líka ein EP plata með túlkunum, Garage Days Revisited, sem vel var tekið )
“Tvíburaskífurnar” sem komu á eftir þeirri svörtu, Load og Reload fannst mörgum vera “popp” og ekki góðar og svo þegar átti að bæta fyrir það allhressilega með eftirminnilegum hætti á St. Anger, þóttu félagarnir og þykja enn hafa heldur betur skotið yfir markið, jú vissulega komið aftur “árásargjarnari og graðari” en bara um of, hljómurinn bara eins og hjá nýþungarokkssveitum á borð við Korn og lagasmíðarnar bókstaflega vondar!
Sjálfur var ég og er enn hins vegar ágætlega sáttur við Load og reload og er bara ekki sammála að um léttvægar plötur sé að ræða.
St. Anger var hins vegar nokkur vonbrigði jú, en samt ekki alslæm og er ég viss um að ef upptakan hefði verið betri, þá væri dómurinn yfir henni almennt mildari.

En með Death magnetic er einfaldlega skemmst frá því að segja, að eftir þessar þrjár vikur í hlustun hjá mér, er dómurinn betri en ég þorði nokkurn tíman að vona fyrirfram, platan einfaldlega miklu betri en ég bjóst við að mér þætti og...
Ég held ég megi nú segja, að mér þyki hún vera sú besta í heil tuttugu ár, eða frá því ...And Justice.. kom út árið 1988, ekkert minna!
Eins og sjá má af lagalistanum hér að ofan eru lögin tíulöng og mikil flest og minna á einmitt tuttugu ára gömlu plötuna að því leiti auk annars líka, þótt upptakan nú hjá snillingnum stórmerkilega Rick Rubin (manninum á bakvið ævintýrið með johnny Cash, “Man In black” á síðustu æviárum þess mikla kántrímeistara meað margs annars í plötuútgáfu og upptökustjórn í um 40 ár!) sé mun betri og skemmtilegri.
Flest ef ekki bara öll mjög góð og vex platan eins og góðar slíkar gera svo oft meir og meir eftir því sem oftar og betur er hlustað.
Harðar jafnt sem hratt grípandi laglínur mætast svo skemmtilega, einmitt það sem snemma varð vörumerki sveitarinnar, oft mikil grimmd, en í senn gífurleg dýpt og ljúfsár tilfinning í lagasmíðunum.
Dæmi um það eru lög eins og The Day that Never Comes og the Unforgiven III.
Frábær lög, sem ég er þó ekkert að segja þar með að séu þau bestu, en eru samt að hrífa mig einna mest í augnablikinu.Gæti þess vegna verið á annari skoðun á morgun.
En semsagt, gríðarlega ánægður með plötuna sem sannar að sveitin var eftir allt saman langt frá því dauð úr öllum æðum.
Þetta gæti samt sem best orðið síðasta platan frá henni, en þá værilíka hægt að segja að endirinn hefði orðið góður!

Lítil baráttukveðja!

(Fátt er svo með öllu íllt...!)

Þótt vonleysið vaxa nú hljóti,
veröld í óvissu fljóti
þá bölmóði berjast á móti,
ber með kjafti og klóm.
Því íllt gerir aðeins já verra,
svo eflist "Myrkursins herra"
EF baráttuþrekið mun þverra
þú hverfur í kreppunnar tóm!

En við erum auðvitað misjafnlega sett og í stakk búin, sumir að missa eða búnir að missa vinnuna, en eiga þó sinn umsamda/lögbundna uppsagnarfrest. Aðrir skulda mikið og eiga auk þess lítið eða ekkert sparifé, þeir eru auðvitað einna verst settir tala nú ekki um ef þeir líka hafa misst vinnuna eða sjá fram á það, en aðrir eiga auðvitað sparnað eða og skuldlitlar eða lausar fasteignir og geta tekist á við sinn samdrátt.
Aðstæður fólks já allavega í þessum umbrotum, en samt gildir að gefast ekki upp fyrr en í fulla hnefana, því eins og þar stendur, "Að ekki þýðir að gefast upp þótt móti blási" og sungið var nokkurn vegin þannig um árið!
Boðskap ríkisstjórnar fáum við svo að heyra í kvöld, hvað hún hyggst gera frekar til að sporna við ástandinu, annað en að gera hin mjög svo umdeildu kaup á Glitni.
Hvað sem fólki finnst annars um þau og stjórnina sjalfa, þá hefur sjaldnar eða aldrei verið meiri ástæða til að leggja eyrun við en nú!

Kaupa fleiri og ódýrari hluti

"Vont og það versnar, versnar og versnar..."!

Hverjum á að trúa og HVERJU á að trúa!?
Í öllum þessum Glitnisglundroða sem engan vegin sér fyrir endan á, né yfirleitt hversu djúp og langvin þessi niðursveifla ætlar að verða, spyr hinn almenni borgari að þessu og veit vart sitt rúkjandi ráð.
Af því tilefni er enn og aftur ástæða til að rifja upp vísuna sígildu, sem ég veit þó ekki hver er höfundurinn af!

Satt og logið sitt er hvað,
sönnu er best að trúa.
En hvernig á að þekkja það,
þegar flestir ljúga!?

og svo já þegar krónufall heldur endalust áfram, botninum seint eða aldrei náð hér heima og víða annars staðar í veröldinni hlutirnir að fara á svipaðan veg, þá er ekki nema von að fólk spyrji frekar og enn stærra sþennan hátt!

Í Kreppufjárans kuldahyl,
krefjast lýðir svara.
Er heimurinn nú hér um bil,
til helvítis að fara!?

Ísland verri kostur en Kasakstan

Vetrarlegt já víða!

Á vegum úti nú vetrar já er legt,
víða sleipanhættu mikla skapað.
Í sálum margra, að sönnu líka tregt,
sínu skyndilega hafa tapað!

Afsakið ef einvherjum finnst ekki við hæfi að spinna þetta tvennt saman, gerðist bara óvart!
Við skulum annars vona að engin stóróhöpp verði vegna þessarar bráðu vetrarfærðar, nóg af áhyggjunum samt hjá svo mörgum.

Vetrarlegt á vegum