Löngu tímabært...Topppopp!

Art Duo – About Time.

Lög:

Midnight Café,

Cool It,

Kairo,

1982,

Forever And Always,

Only Time Will,

You‘re The One,

Say No More,

Soldier,

Over And Over,

Time.

  „Minningavélin er ræst og tekið á loft...“ Sviðið er Samkomuhúsið á Akureyri, árið ekki alveg á hreinu, en líkast til 1984 eða 1985. Fimm myndarpiltar standa á sviðinu í litfögrum múnderingum eins og bæði fjölskrúðug ljós og reykur hjálpa til að gera þeldekkri og dularfyllri en ella. Þetta voru þeir Kobbi (Jakob Jóhannsson), Tommi (tómas Guðmundsson), Hemmi (Hermann Örn Ingólfsson), Viddi (Kristinn Viðar Sveinbjörnsson) og Siggi (Sigurður Kristinsson) Fjórir fyrsttöldu bekkjarbræður úr Glerárskóla á Akureyri, en Siggi árinu eldri úr sama skóla og þarna hafa þeir hyggur minningin, að þeir séu allir í námi í MA og þarna hafi þeir staðið sem „Nýrómantíska/svuntuþeysabandið“ ART!

  Það verður seint sagt um undirritaðan, að hann hafi á þessum tíma fallið í stafi fyrir músík sem þessari, var miklu meir á harðari rokk og gáfumannapopprokklínunni. En hins vegar varð maður jú samt að standa með „bræðrum sínum“ þeir fjórir fyrstnefndu nefnilega líka skólabræður hans og þess vegna ekki síst var hann staddur þarna ásamt allavega 50 – 100 manns til að hlýða á. Nú um það bil þrjátíu árum síðar, getur maður þó alveg viðurkennt að eitt og eitt lag náði auðveldlega inn og raunar varð ein fræg plata þessa tíma með Human League að eign með hinum dúndrandi „Don‘t you want me baby“ m.a.! Girls On Film með Duran Duran varð sömuleiðis „eyrnagaman“ og þá auðvitað ekki hvað síst líka fyrir ógleymanlega myndbandið við það. Og ekki má svo gleyma Ultravox, sem raunar hafði þó víðari skírskotun eins og fleiri góðar sveitir á svipaðri línu á borð við Spandau Ballet og Level 42, að ógleymdri Depeche Mode.

  Á þessar sveitir margar og ugglaust fleiri hlustuðu strákarnir og drukku í sig áhrifin. En þarna í árdaga, held ég þó að það hafi verið fyrst og fremst Tommi söngvarinn, sem sá um tónsmíðarnar og ásamt Sigga, en að mestu einn um textana Og þegar þarna var komið sögu, voru strákarnir óðum að skapa sér nafn og útgáfa á heilli plötu í sjónmáli, eða allavega á fjögra laga slíkri EP. En margt fer öðruvísi en ætlað er... Safnskífulag, en síðan ekki meir...Þar til nú! Nú man ég auðvitað atburðarásina ekki í þaula þó ég hafi nokkuð svo fylgst með drengjunum, nema hvað að plata var semsagt í bígerð þar sem Jón nokkur Gústafsson, alltíöllustjarna á þessum tíma var að eiga við drengina. (Jón var t.d. umsjónarmaður sjónvarpsþáttarins vinsæla, „Rokkararnir eða Rokkarnir geta ekki þagnað“ en nú ku hann vera kontóristi hjá Kára frænda mínum hjá ÍE) Útkoman varð hins vegar minnir mig bara eitt lag, Take My Hand á einhverju safnplötutetri, en síðan vart söguna meir nema jú þetta myndband tekið í MA og skartaði skvísunni Örnu Einars... Og þannig líða tímar fram eða þar til fyrir einhverjum fimm eða sex árum kannski. ART piltar enn svosem sprækir og halda enn vinskapinn eftir öll þessi ár, hittast reglulega, en spilamennska eða þráðarupptaka ekki á dagskrá. En í honum Kobba blundar eitthvað sem kalla má Dellugenið, hann tekur allt í einu upp á því að kaupa sér aftur gítar og sannfærist í kjölfarið á að hann geti enn spilað á hann. Svo vita menn ekki fyrr til en drengurinn er bara búinn að koma sér upp hágæða hljóðveri heima í bílskúrnum í Mosó og þá fer aftur að kvikna í „plötuneistanum!“ í honum svo um munar. Þeir Tommi byrja svo tveir saman fyrir þetta fjórum eða fimm árum að krunka saman og nú bregður svo við að Kobbi uppgötvar tónskáldshæfileika sína ofan í hina landsfrægu lista- og hönnuðar. Og núna loksins er hringnum lokað og ekki ofsagt að löngu hafi já verið kominn tími til, sköpunarverkið fætt í formi 11 laga geislaskífu! En ekki undir einföldu nafni Art eins og forðum, heldur í samræmi við staðreyndir dagsins, sem Art Duo auk þess sem það finnst víst eitthvert sveitardrasl annars staðar sem kallar sig Art. Kemur satt að segja gríðarlega á óvart.

  Nú skal það viðurkennt fúslega, að maður átti svosem ekki von á neinu stórvirki er gripurinn barst í hendur fyrir nokkrum vikum í sinni nöktu hljóðmynd frá drengjunum og það þótt maður hafi aftur heyrt hið flotta Midnight Café fyrir sl. Jól. En maður lifandi... Eftir að hafa nú lagst að alvöru yfir gripinn fyrir um hálfum mánuði, þá er ég vart sannur maður núna...eða þannig. En frómt frá sagt, þá er About Time í það heila asskotansfogginsnilld, uppfull af alveg dæmalaust flottum og grípandi laglínum í nánast öllum tilfellum! Jájá, auðvitað þó í sínum níunda áratugar anda ekki freyðandi beinlínis af frumlegheitum, en í sínum ramma bara svo ofboðslega flott. Og þegar ég segi flott, þá meina ég FLOTT. Hljómurinn á plötunni er í einu orði sagt afbragð og flutningurinn sömuleiðis. Enda ekki að undra, hjálparkokkarnir verða nefnilega vart betri, Mezzofortetakttvíeykið Gulli Briem á trommum og Jóhann Ásmunds á bassa, Friðrik Sturlu hljómborðs og bassakall úr Sálinni, þórir Úlfars Altmugligman með hljómborð, Saxasnillingurinn margræði Sigurður Flosason og fjölhæfnisfljóðið Gréta Salóme, sem landinn getur auðvitað vart gleymt síðan í Evrovision 2012? Jújú, ég er hlutdrægur, vissulega bullandi hlutdrægur, en dreg ekkert af mér, platan í öllum mínum heiðarleika og hreinskilni...Vúnderbar! Svo er það tvennt dulítið skemmtilegt og kannski „klikkað“ Allt frá því Tommi 16 ára gamall rúllaði upp „Jóni kræfa karli og hrausta“ Þursaflokksins, þannig að manni fannst hann bara betrungur nafna hans Tomma Tomm, á bekkjarkvöldi forðum, hefur mér fundist hann þrususöngvari, þó ég hafi nú ekkert rosalega verið að flíka því. Nema hvað, að í tveimur af þessum mörgu flottu lögum plötunnar, 1982 og Only Time Will, fékk ég alveg sérstaka vitrun, nefnilega að litur í röddinni minni mig þrælmikið á engan annan en sjálfan Sör Pál Makkartnei?! Kannski er ég orðinn spinnegal, en samt ekki, texti hins síðarnefnda byrjar nefnilega á „YESTERDAY has past...“ Hitt er svo með gítarleikinn hans Kobba, sem á köflum hljómar eiginlega sem djassblúsaður og minnir mig þá meira á tilþrif til dæmis gamla jálksins Chris Rea frekar en t.d. Andy Taylor! Miklu meir er annars vart á bætandi þessum langhund, önnur lög sem hafa brætt heila minn eru t.d. Midnight Cafe hið áðurtalda og hið magnaða rokkstykki Cool It, þar sem Kobbi fer hamförum. Takk fyrir mig drengir og allir sem þetta sjá og hafa snefil af smekk fyrir poppmúsí, „tékkið á eintaki!“

	Bruce í stað Bono
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Jamm, litla skemmtiskruddan lallar sinn veg og er ekkert síður ef ekki meira létt í lund en einhver "Framsóknarfalleríi!" og nú fæst hún líka í Eymundsson í Austurstræti auk sömu verslunnar í Hafnarstrætinu á Akureyri. Annars staðar fæst hún svo í, Smekkleysubúðinni, Laugavegi 35, Skagfirðingabúð á Sauðarkróki og hjá verslun Tunnunnar á Siglufirði. "Allt í grænum sjó vinir........"

Sýnishorn úr bókinni.

Þótt lífið sé litað af trega,
leiki þig allavega.
Skaltu hafa í huga,
hollráð sem duga,
að ríða nú reglulega.

	Veisluréttir á toppnum
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Góðir hálsar nær og fjær!

Árið 2004 gaf ég út mína fyrstu kviðlingabók, Geiravísur, sem fékk ágætar viðtökur.
Nú loksins níu árum síðar kem ég með aðra bók, að þessu sinni eingöngu með limrukveðskap og nefnist hún Limrurokk!
Kennir þar margra grasa, en eins og fram kemur í aðfararorðum bókarinnar, er limruformið mér ansi kært og hefur verið það í áratugi.
Grín og glens um mann og annan, pólitík, íþróttir að ógleymdum “neðanmittismálum” og vina og ættingjayrkingum, er meðal þess sem finna má og þá að mestu á léttvægari nótunum, en broddur og alvarlegri tónn er þó ekki langt undan á köflum.

Eru smíðarnar hátt í tvö hundruð talsins með skýringum þar sem við á og er bókin 112 blaðsíður.
Hönnuður útlits er svo gamall skólabróðir og snillingur, Jakob Jóhannsson.

Bókin kemur út bæði í kiljuformi og innbundin og ef þú hefur áhuga á að kaupa af mér þá er verðið 2500 kr. Annars vegar og 3000 kr. Hins vegar.

Meðfylgjandi hér að neðan eru netföng til að fræðast frekar og fá upplýsingar ef áhugi er fyrir hendi.

mageir@internet.is

mgeir@internet.is

Akureyri, minn yndislegi bær,
Nú eitthundrað og fimmtíu árum nær.
Við Eyjafjörðinn ugglaust vex og grær,
Áfram líkt og yngis- fögur mær.

Á brautum hans ég barnskóm mínum sleit,
Björt er æskuminningin og heit.
Frá hjartans rótum, hreinskilin ei veit,
Um hamingjunnar meiri sælureit.

Til hamingju allir Akureyringar nær og fjær með afmæli bæjarins og sömuleiðis Dvalarheimilisins Hlíðar, 50 ára og Listigarðsins, 100 ára um þessar mundir!

Það hefði verið frábært ef Rögnu hefði tekist að koma leiknum í oddalotu, en heppnin var ekki með.
Framistaðan hins vegar afbragð og nú sem ætíð fyrr var Ragna sannarlega landi og þjóð til mikils sóma!

Ég hef verið mikill aðdáandi hennar um langt árabil og það verður mikil eftirsjá af henni, aðeins 29 ára gamalli. og eftir situr svo í þankanum einn skuggi skammar því miður varðandi hennar feril, það er að hún skuli hafa verið sniðgengin gróflega árið 2007 í kjöri á Íþróttamanni ársins.
Það var engum vafa undirorpið, að Ragna var sá einstaklingur sem staðið hafði upp úr það árið hvað árangur snerti, en vegna kaldhæðni örlaganna og aumingjaháttar íþróttafréttamanna, varð fótboltastúlkan (sannarlega knáa) Margrét Lára Viðarsdóttir fyrir valinu, svo meint rangindi í garð hennar í öðru vali, kynsystra hennar á fótboltakonu sama árs, yrðu nú "leiðrétt?!" (sú sem hlaut nafnbótina það árið var Hólmfríður magnúsdóttir)
Oft hefur þetta kjör nú orkað tvímælis, en þarna tók steininn úr fyrir mína parta og hefði þá strax átt að koma á nýju kjöri í marktækari mynd að hjálfu OL-ÍSÍ, sem nú eftir kjörið síðasta er hneykslaði marga, er víst til ígrundunnar.

En þrátt fyrir þetta stendur Ragna auðvitað keik og er það von mín að henni vegni áfram vel í öllu sem hún tekur sér fyrir hendur!

	Ragna leggur spaðann á hilluna
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt