Topppopp

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Löngu tímabært...Topppopp!

Art Duo – About Time.

Lög:

Midnight Café,

Cool It,

Kairo,

1982,

Forever And Always,

Only Time Will,

You‘re The One,

Say No More,

Soldier,

Over And Over,

Time.

  „Minningavélin er ræst og tekið á loft...“ Sviðið er Samkomuhúsið á Akureyri, árið ekki alveg á hreinu, en líkast til 1984 eða 1985. Fimm myndarpiltar standa á sviðinu í litfögrum múnderingum eins og bæði fjölskrúðug ljós og reykur hjálpa til að gera þeldekkri og dularfyllri en ella. Þetta voru þeir Kobbi (Jakob Jóhannsson), Tommi (tómas Guðmundsson), Hemmi (Hermann Örn Ingólfsson), Viddi (Kristinn Viðar Sveinbjörnsson) og Siggi (Sigurður Kristinsson) Fjórir fyrsttöldu bekkjarbræður úr Glerárskóla á Akureyri, en Siggi árinu eldri úr sama skóla og þarna hafa þeir hyggur minningin, að þeir séu allir í námi í MA og þarna hafi þeir staðið sem „Nýrómantíska/svuntuþeysabandið“ ART!

  Það verður seint sagt um undirritaðan, að hann hafi á þessum tíma fallið í stafi fyrir músík sem þessari, var miklu meir á harðari rokk og gáfumannapopprokklínunni. En hins vegar varð maður jú samt að standa með „bræðrum sínum“ þeir fjórir fyrstnefndu nefnilega líka skólabræður hans og þess vegna ekki síst var hann staddur þarna ásamt allavega 50 – 100 manns til að hlýða á. Nú um það bil þrjátíu árum síðar, getur maður þó alveg viðurkennt að eitt og eitt lag náði auðveldlega inn og raunar varð ein fræg plata þessa tíma með Human League að eign með hinum dúndrandi „Don‘t you want me baby“ m.a.! Girls On Film með Duran Duran varð sömuleiðis „eyrnagaman“ og þá auðvitað ekki hvað síst líka fyrir ógleymanlega myndbandið við það. Og ekki má svo gleyma Ultravox, sem raunar hafði þó víðari skírskotun eins og fleiri góðar sveitir á svipaðri línu á borð við Spandau Ballet og Level 42, að ógleymdri Depeche Mode.

  Á þessar sveitir margar og ugglaust fleiri hlustuðu strákarnir og drukku í sig áhrifin. En þarna í árdaga, held ég þó að það hafi verið fyrst og fremst Tommi söngvarinn, sem sá um tónsmíðarnar og ásamt Sigga, en að mestu einn um textana Og þegar þarna var komið sögu, voru strákarnir óðum að skapa sér nafn og útgáfa á heilli plötu í sjónmáli, eða allavega á fjögra laga slíkri EP. En margt fer öðruvísi en ætlað er... Safnskífulag, en síðan ekki meir...Þar til nú! Nú man ég auðvitað atburðarásina ekki í þaula þó ég hafi nokkuð svo fylgst með drengjunum, nema hvað að plata var semsagt í bígerð þar sem Jón nokkur Gústafsson, alltíöllustjarna á þessum tíma var að eiga við drengina. (Jón var t.d. umsjónarmaður sjónvarpsþáttarins vinsæla, „Rokkararnir eða Rokkarnir geta ekki þagnað“ en nú ku hann vera kontóristi hjá Kára frænda mínum hjá ÍE) Útkoman varð hins vegar minnir mig bara eitt lag, Take My Hand á einhverju safnplötutetri, en síðan vart söguna meir nema jú þetta myndband tekið í MA og skartaði skvísunni Örnu Einars... Og þannig líða tímar fram eða þar til fyrir einhverjum fimm eða sex árum kannski. ART piltar enn svosem sprækir og halda enn vinskapinn eftir öll þessi ár, hittast reglulega, en spilamennska eða þráðarupptaka ekki á dagskrá. En í honum Kobba blundar eitthvað sem kalla má Dellugenið, hann tekur allt í einu upp á því að kaupa sér aftur gítar og sannfærist í kjölfarið á að hann geti enn spilað á hann. Svo vita menn ekki fyrr til en drengurinn er bara búinn að koma sér upp hágæða hljóðveri heima í bílskúrnum í Mosó og þá fer aftur að kvikna í „plötuneistanum!“ í honum svo um munar. Þeir Tommi byrja svo tveir saman fyrir þetta fjórum eða fimm árum að krunka saman og nú bregður svo við að Kobbi uppgötvar tónskáldshæfileika sína ofan í hina landsfrægu lista- og hönnuðar. Og núna loksins er hringnum lokað og ekki ofsagt að löngu hafi já verið kominn tími til, sköpunarverkið fætt í formi 11 laga geislaskífu! En ekki undir einföldu nafni Art eins og forðum, heldur í samræmi við staðreyndir dagsins, sem Art Duo auk þess sem það finnst víst eitthvert sveitardrasl annars staðar sem kallar sig Art. Kemur satt að segja gríðarlega á óvart.

  Nú skal það viðurkennt fúslega, að maður átti svosem ekki von á neinu stórvirki er gripurinn barst í hendur fyrir nokkrum vikum í sinni nöktu hljóðmynd frá drengjunum og það þótt maður hafi aftur heyrt hið flotta Midnight Café fyrir sl. Jól. En maður lifandi... Eftir að hafa nú lagst að alvöru yfir gripinn fyrir um hálfum mánuði, þá er ég vart sannur maður núna...eða þannig. En frómt frá sagt, þá er About Time í það heila asskotansfogginsnilld, uppfull af alveg dæmalaust flottum og grípandi laglínum í nánast öllum tilfellum! Jájá, auðvitað þó í sínum níunda áratugar anda ekki freyðandi beinlínis af frumlegheitum, en í sínum ramma bara svo ofboðslega flott. Og þegar ég segi flott, þá meina ég FLOTT. Hljómurinn á plötunni er í einu orði sagt afbragð og flutningurinn sömuleiðis. Enda ekki að undra, hjálparkokkarnir verða nefnilega vart betri, Mezzofortetakttvíeykið Gulli Briem á trommum og Jóhann Ásmunds á bassa, Friðrik Sturlu hljómborðs og bassakall úr Sálinni, þórir Úlfars Altmugligman með hljómborð, Saxasnillingurinn margræði Sigurður Flosason og fjölhæfnisfljóðið Gréta Salóme, sem landinn getur auðvitað vart gleymt síðan í Evrovision 2012? Jújú, ég er hlutdrægur, vissulega bullandi hlutdrægur, en dreg ekkert af mér, platan í öllum mínum heiðarleika og hreinskilni...Vúnderbar! Svo er það tvennt dulítið skemmtilegt og kannski „klikkað“ Allt frá því Tommi 16 ára gamall rúllaði upp „Jóni kræfa karli og hrausta“ Þursaflokksins, þannig að manni fannst hann bara betrungur nafna hans Tomma Tomm, á bekkjarkvöldi forðum, hefur mér fundist hann þrususöngvari, þó ég hafi nú ekkert rosalega verið að flíka því. Nema hvað, að í tveimur af þessum mörgu flottu lögum plötunnar, 1982 og Only Time Will, fékk ég alveg sérstaka vitrun, nefnilega að litur í röddinni minni mig þrælmikið á engan annan en sjálfan Sör Pál Makkartnei?! Kannski er ég orðinn spinnegal, en samt ekki, texti hins síðarnefnda byrjar nefnilega á „YESTERDAY has past...“ Hitt er svo með gítarleikinn hans Kobba, sem á köflum hljómar eiginlega sem djassblúsaður og minnir mig þá meira á tilþrif til dæmis gamla jálksins Chris Rea frekar en t.d. Andy Taylor! Miklu meir er annars vart á bætandi þessum langhund, önnur lög sem hafa brætt heila minn eru t.d. Midnight Cafe hið áðurtalda og hið magnaða rokkstykki Cool It, þar sem Kobbi fer hamförum. Takk fyrir mig drengir og allir sem þetta sjá og hafa snefil af smekk fyrir poppmúsí, „tékkið á eintaki!“

Bruce í stað Bono

Jamm, Kuldaboli bítur...En til er ráð...!

Húnvetningar og aðrir geta nefnilega nælt sér í eintak af LIMRUROKK, skemmtiskruddunni vænu og fyrr en varir tekur blóðið að renna örar!

Fæst hjá Eymundssonverslununum í Austurstræti í Reykjavík og á Akureyri.
Verslun Tunnunnar á Siglufirði.
Skagfirðingabúð á Sauðárkróki.
Smekkleysu, Laugavegi 35 í Reykjavík.

Svo má líka setja athugasend hérna ef menn vilja hafa samband og fá eintak "Beint frá bónda!"

Annars gefur fregnin manni þetta tilefni til viðbragða!

Nú er fjör á Fróni,
frystir bráðum hér,
eflaust undan jóni,
Einari og MÉR!

24 stiga frost í Húnaþingi

Skemmtiskruddan LIMRUROKK!

Góðir hálsar nær og fjær, fleiri "Toppbækur" má nefna sem nú eru að vekja athygli og fá góð viðbrögð!

Árið 2004 gaf ég út mína fyrstu kviðlingabók, Geiravísur, sem fékk ágætar viðtökur.
Nú loksins níu árum síðar kem ég með aðra bók, að þessu sinni eingöngu með limrukveðskap og nefnist hún Limrurokk!
Kennir þar margra grasa, en eins og fram kemur í aðfararorðum bókarinnar, er limruformið mér ansi kært og hefur verið það í áratugi.
Grín og glens um mann og annan, pólitík, íþróttir að ógleymdum “neðanmittismálum” og vina og ættingjayrkingum, er meðal þess sem finna má og þá að mestu á léttvægari nótunum, en broddur og alvarlegri tónn er þó ekki langt undan á köflum.

Eru smíðarnar hátt í tvö hundruð talsins með skýringum þar sem við á og er bókin 112 blaðsíður.
Hönnuður útlits er svo gamall skólabróðir og snillingur, Jakob Jóhannsson.

Bókin kemur út bæði í kiljuformi og innbundin og fæst hjá eftirfarandi söluaðilum:

Smekkleysu á Laugaveginum í Reykjavík.
Eymundsson Akureyri.
Skagfirðingabúð á Sauðárkróki.
Verslun Tunnunnar á Siglufirði.

Einnig má hafa samband við höfund í netföngin:

[e-mail]
eða
[e-mail]

Skuggasund selst best

Norrænt - Já takk!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ýmsir - World Music From The Cold Seas.

  Ekki er svo langt um liðið frá því að Frónbúar voru svo blindir á flest eða allt sem engilsaxneskt var upprunnið, að þeir fussuðu bara helst og sveiuðu ef aðrar tungur og öðruvísi efni var nefnt! Slíkt var nei ekki við hæfi og stimplað nær sjálfkrafa sem rusl. Þannig raddir heyrast jú ennþá og kjánalegir fordómar, en ef við tökum bara sem dæmi sjónvarpsefni, hefur nú þróunin aldeilis snúist við og norrænt efni þaðan orðið eitt það allra vinsælasta sem býðst.

  Norræn tónlist hefur auðvitað verið í náðinni hjá mörgum um langa hríð, en samt hafa menn á sama hátt sett á hana stimpil neikvæðan og þá sérstaklega ef hún hefur verið flutt á móðurmáli flytjendanna. Einhvern tíman setti ég sjálfur stundum slíkt fyrir mig, en ekki lengur og það hygg ég að þeir sem í alvöru hafa áhuga og ánægju af tónlist, geri nú í minna mæli!

  Nú skömmu fyrir jólin læddist inn um lúgu hjá mér skífa nokkur sem eftir því sem tíminn líður og meira er hlustað, verður meira og meira skemmtileg og góður vitnisburður fyrir sinn (þjóða)hatt! Um er að ræða 16 laga Vest-norrænu safnskífuna World Music From The Cold Seas, er inniheldur fjögur tóndæmi í flutningi listamanna frá jafn mörgum þjóðum, Íslandi, Færeyjum, Grænlandi og lendum Sama!

Nukaaka Motzfeldt - Drum Dance for Rasmus (Grænland)

Kristian Blak - Addeq 2 (Færeyjar)

Tryggvi Hansen - Ólafur Liljurós (Ísland)

Elín Kaven - Aibbas Jaska (Samaland)

Margrét Örnólfsdóttir - Vélsög (úr kvikmyndinni Einkalíf)(Ísland)

Samma Samma - Qinnut (Grænland)

Skáldi - Taxi Driver (Samaland)

Shalder - Trana Trýta (Færeyjar)

Jens Guð - Fjallgangan (Ísland)

Sume - Upernaaq (Grænland)

SámiLuondu Collerisku - Gidda (Spring) (Samaland)

Kristian Blak & yggdrasil (með Eivör Pálsdóttur) - The Eagle (Færeyjar)

Johann Anders Bær - Gáhttaráiggi (Samaland)

Klakki - Fæding Máfsins II (Ísland)

Nanu Disco - The Drum-The Drum (Grænland)

Týr - Ormurin langi (Færeyjar)

  Ansi fjölbreytt flóra þarna á ferðinni, meira og minna rammþjóðleg, ný lög í bland við eldri og kunnari, samanber hinn geysivinsæla Orm Víkingarokkaranna í Týr (svei mér ef lagið var bara ekki það alvinsælasta hérlendis um langt skeið?) þjóðbraginn gamla um Ólaf (í frábærum flutningi Tryggva o.fl.) og rappsins/"Mæltafmunnifram" útgáfu Jens Guð af kvæði Tómasar Borgarskálds, Fjallgöngu. Áður hafði Jens auðvitað eins og margur man, heldur betur hrist upp í landanum með annarri slíkri túlkun og afbragðsgóðri, á Þorraþræl Kristjáns Fjallaskálds Jónssonar. Jens á svo stóran þátt reyndar í plötunni ásamt þeirri mjög svo gagnmerku útgáfu Tutl í Færeyjum, sem borið hefur hitann og þungann af "færeysku útrásinni" í rokki og poppi sl. árin, komið m.a. út með plötur með Týr, Eivör, Teiti að ógleymdri fyrri plötu okkar eigin ástsælu Víkingaþungarokkssnilldarsveitar, Skálmaldar! Nú svo er þarna hin goðsagnakennda grænlenska sveit Sume með að ég held nokkuð gamalt lag, hressilegt popp með grænlenskum blæ í grunninn. Þau Elín og Johann Anders frá Samalandi eru bæði með gríðarfín lög, hennar ansi seiðmagnað bæði og kraftmikið, minnti mig í senn á eitthvað í anda Bjarkar og eitthvað svona austrænt í taktinum. Hans þjóðlegra en þó skemmtilega djassskotið. Hin íslensk-danska Klakki er þarna sömuleiðis með ansi flott lag er hreif mig vel og þannig mætti telja fleiri lög af plötunni. Síðan má ekki láta hins merkilega færeyska músíkfrömuðar, Kristian Blak, ógetið, en ekki aðeins gefur hann plötuna út sem eigandi Tutl, heldur kemur hann við sögu allra hinna færeysku laganna og gaf auðvitað Týr út á fyrri stigum. Stórmerkilegur maður og áhrifamikill! Þessi eftirfari hinnar mögnuðu og rokkuðu Rock From The Cold seas kemur mér satt best að segja mjög þægilega á óvart, vel heppnað samsafn í alla staði í öllum þeim ólíku tónmyndum sem þar birtast. Merkilegur menningarvitnisburður um hve margt er að finna hjá þessum fjórum ólíku en menningarríku þjóðum í norðri!

Lítil kveðja til Akureyrar í tilefni dagsins!

Akureyri, minn yndislegi bær,
Nú eitthundrað og fimmtíu árum nær.
Við Eyjafjörðinn ugglaust vex og grær,
Áfram líkt og yngis- fögur mær.

Á brautum hans ég barnskóm mínum sleit,
Björt er æskuminningin og heit.
Frá hjartans rótum, hreinskilin ei veit,
Um hamingjunnar meiri sælureit.

Til hamingju allir Akureyringar nær og fjær með afmæli bæjarins og sömuleiðis Dvalarheimilisins Hlíðar, 50 ára og Listigarðsins, 100 ára um þessar mundir!

Blúsinn er blessun....ekki bölvun!

Blússveit Þollýjar – My Dying Bed.

Þótt þjóðsagan um Robert Johnson, eitt helsta goð Blússins, að hann hafi selt djöflinum sálu sína fyrir gæfu og gjörvileika á krossgötunum forðum, lifi enn góðu lífi, vita sæmilega upplýstir menn og öfgalausir, að tónlistin sem svo nefnist er sannarlega ekki af hinu ílla.
Jújú, líkt og í flestum öðrum tónlistargreinum, hafa menn notað kræfa og krassandi texta og Blúsinn þar ekki hvað síst verið beitt tjáningarform í samskiptum kynjanna sem öðrum tilfinningaefnum. Og það hefur ekkert verið síður í þágu gleði og glaums en beins trega, eins og nafnið þýðir þó og margur telji að skilja eigi bókstaflega.

Fyrir ekki svo mörgum árum vakti það nokkra athygli er hingað kom Blúsmaður frá Chicago og hélt tónleika hjá Hvítasunnukirkjunni m.a. Glenn Kaiser heitir hann Man nú ekki lengur frekari deili á honum, en tónleikunum var útvarpað svo undirritaður heyrði og fannst honum ansi mikið til koma. Í stað texta um “litlar rauðar unghænur sem lystugt væri að snæða” og álíka tvíræðni, voru hins vegar komnir guðræknissálmar, lofgjarðir til hans og heillags sonar , Jesú Krists! Blússtefin voru þó kunnugleg og ekki vantaði stuðið.
Svo er einmitt upp á teningnum með Blússveit Þollýjar Rósmunds á plötunni þeirra, My dying Bed, er sá dagsins ljós fyrir jólin, á köflum nokk kraftmikill Blús með léttari tilbrigðum í bland þar sem mörgum kunnuglegum óð hefur verið snúið upp í lof til Himnaföðursins.
Og fyrir tónleika GK, hitaði sveitin einmitt upp allavega einu sinni fyrir um sjö árum.
Auk Þollýjar eru nú í sveitinni þeir Magnús gítarleikari, Jonni bassaleikari og Benjamín trommari, en á ferli hennar sem spannar nær áratug hafa ýmsir fleiri komið við sögu, m.a. engin önnur en Lay Low, Lovísa Sigrúnardóttir og spilaði á bassa.
Ég hef nú lengst af þeim tíma sem ég hef skrifað um tónlist þ.m.t. að dæma plötur, ekki verið mikið gefin fyrir beinar einkunagjafir, hef reyndar ekkert á móti þeim, en mitt álit mótast hins vegar fyrst og síðast hversu mikið þær ná að grípa athyglina, skemmta manni þannig að viljinn verður eindregin að spila aftur og aftur.
My Dying Bed fær því enga einkun hér í tölum eða stjörnum, en skemmst er frá því að segja, að ekki þurfti mjög mikla hlustun til að koma mér í ljómandi gott skap og þá ekki hvað síst vegna þess hve hressilega kraftmikil platan reyndist mestmegnis og gleðirík.
Það má örugglega deila um hversu platan er vel unnin og/eða hversu góð hljómgæðin eru á henni, en það skiptir mig nú minnstu mér finnst hún bara þrusufín og þá m.a. vegna vel sjóaðarar raddar Þollýjar og hrás gítarspilsins hjá Magnúsi, sem bendir nú reyndar til að hann eigi rætur í rokkinu og þá af þyngra taginu. Svo mun hygg ég líka eiga við um takttvíeykið J og B og allir munu þeir hafa komið víða við, í fleiri en einni sveit.
Allavega tveir gestir koma svo við sögu og spila held ég í sitt hvoru laginu, gítarleikarinn Sigurgeir Sigmundsson (m.a. í Start forðum) og góður kunningi og félagi, Sigurður Ingimarsson, sem við norðlendingarnir vitum að bæði er afbragðsgóður söngvari og gítarleikari, en bregður hér hins vegar fyrir sig munnhörpuleik í lofsöng um “Manninn frá Gallileu!” Siggi þar ansi snaggaralegur, en sem margir vita er hann nú dagsdaglega í þjónustu drottins, kapteinn hjá hjálpræðisherrnum í Reykjavík.
Vil annars ekki taka út nein lög sérstaklega, en þau eru blanda af Blús- og sálmasöngs/gospelmeiði í oftar en ekki kraftmiklum útsetningum.Eru tvö lagana held ég frumsamin.

Útgáfa á íslenskum plötum með rótarmúsík var annars nokkuð svo gróskumikil á sl. Ári, má þar nefna auk BÞ, plötur með Blúsmönnum Andreu, Sigga “Kentár” Sigurðssyni, Lame Dudes og síðast en ekki síst Sollu Soulful, er ekki hvað minnst vakti mína athygli. Vonandi verður bara framhald á þessu, fyrir mína parta er alltaf spenningur að heyra af nýjum plötum af því taginu.

Dugleysi, dómaraskandall, DRAMATÍK?!

Hahaha, þetta var snilldin ein, annað getur nú þingeyskættaði Akureyringurinn ekki sagt eftir þennan úrslitaþátt!
Þarna var já bara allt sem slíkan þátt á að prýða, dugleysi beggja liða á köflum, N-þingsverja t.d. í leikhlutanum afdrifaríka og fulltrúa Akureyrar í flokkaspurningunum, þekkja ekki eina af þekktari sögum gamla testamentisins um fall Jeríkó, sem reyndist upphafið af endinum hjá þeim og þar með glæstum endaspretti N-þ. Sannkölluð dramatík þarna á ferð.
En vþí miður og því bölva nú harðir Akureyringar, að dómarinn átti nú sinn þátt í að Þingeyingar sigruðu, gaf þeim rétt fyrir vítaspark, sem þó er ekki sama orð og vítaspyrna burtséð frá því að um sömu framkvæmd er að ræða!
Dómaraskandall? Kannski, en svona er þetta nú stundum, dómaragreyin geta gert og gera líka mistök!

Norðurþing sigraði

Ha,ha,ha!

Upp nú andan rífið,
út með leiðindabrag.
Hláturinn lengir lífið,
léttur hljómar í dag!

Hlegið í dag

Brúðkaup ársins!

Jamm, ekki spurning um það!

Hins vegar vekur eitt auðvitað athygli.

Á vænni stund ég velti fyrir mér,
hve veröldin hún gerist ´skrítin stundum.
Að besta fólk á brúðkaupsdegi sér,
blessunar nú óski mest frá hundum?!

Jónína og Gunnar í hjónaband

Ísgerður Eðalsnót!

Já góðir hálsar, Ísgerður Elva frænka mín er frábær og margt væri hægt að gera vitlausara en að gefa þessari plötu hennar tækifæri!

Bara plata barnaplata